Instytut Polski w Paryżu

Instytut Polski w Paryżu ma kłopoty.
Poniżej:

PROPOZYCJA Listu otwartego Polonii
do Władz Polskich w sprawie Instytutu Polskiego w Paryżu

Szanowny Pan
Minister Spraw Zagranicznych
Radosław Sikorski
Warszawa

Szanowny Panie Ministrze,

My niżej podpisani, ludzie kultury reprezentujący Polonię paryską i francuską, zrzeszeni m.in. w APAJTE (Stowarzyszenie Polskich Dziennikarzy, Autorów i Tłumaczy w Europie), w „Les Amis de C. K. Norwid” (Towarzystwie Przyjaciólł C. K. Norwida), w Stowarzyszeniu Polskich Artystów Muzyków we Francji, Stowarzyszeniu Polonistów Francuskich - SFEP i wielu innych podobnego typu organizacjach, a także osoby nie zrzeszone, jesteśmy głęboko poruszeni, zaszokowani i oburzeni niepojęta dla nas decyzją zamknięcia dla publiczności i artystów Instytutu Polskiego w Paryżu. Likwidacja biblioteki, czytelni, sali kinowej i sal, w których odbywały się wystawy, to faktyczne pozbawienia go lokali, które dotychczas zajmował i w takiej sytuacji trudno mówić o działalności w Instytucie. Placówka ta, która spełniała od blisko 30 lat chwalebną rolę propagatora kultury polskiej we Francji, może się poszczycić szeregiem niezwykle udanych imprez artystycznych, koncertów, wystaw, kolokwiów, spotkań z autorami i festiwali poświęconych wybitnym polskim twórcom, które cieszyły się wielkim powodzeniem; jej obecność w Paryżu stała się nieodzowna. Spełniała ona główną rolę w prezentacji kultury polskiej: Biblioteka Polska i Stacja PAN-u mogły tylko fragmentarycznie do niej się przyczyniać. A liczba ponad 1000 czytelników biblioteki Instytutu świadczy sama za siebie!
Walka o miejsce kultury polskiej we Francji jest na pewno trudna, ale właśnie dlatego potrzebna tu jest taka instytucja jak Instytut Polski. Wymaga ona z pewnością większej dynamiki i wyobraźni w promocji kultury polskiej, która jest różnorodna i bogata, ale likwidacja Instytutu jest po prostu absurdem
a poza tym kompromitacją wobec Francji! W dodatku zamiar przeniesienia wszystkich imprez Instytutu extra muros pociągnąłby za sobą niepomierne zawyżenie kosztów wynajmu sal, bardzo drogich na terenie Paryża.
W chwili kiedy szereg krajów otwiera w Paryżu swoje instytuty kulturalne, Polska swój zamyka ! Czy decydentom od kultury polskiej naprawdę zależy na tym samobójstwie kulturalnym w łonie nowej Europy ?

Liczymy, Panie Ministrze, na Pańską energiczną interwencję w tej nader doniosłej, arcyważnej dla kultury polskiej sprawie.

Z wyrazami szacunku i poważania

Krzysztof Jeżewski, pisarz i tłumacz, prezes towarzystwa « Les Amis de C.K.Norwid »
Agata Kalinowska-Bouvy, poetka i tłumaczka, prezes APAJTE
Elzbieta Chojnacka, klawesynistka, prezes Stow. Polskich Artystów Muzyków we Francji
Michal Masłowski, profesor, historyk literatury, prezes Stow. Polonistów Polskich we Francji

Petycję można podpisać na stronie:
http://www.apajte.europolonia.org/?p=p_ ... me=PETYCJA

Wielu z naszych już to zrobiło. Ja również.

Asia

Głosów przybywa i to bardzo cieszy, bo inicjatywa jest godna poparcia. Dzięki Asiu za sygnał.

...

Ostatnio edytowano 16 sty 2012, 21:33 przez Chrystian Orpel, łącznie edytowano 1 raz

1. Propozycja listu może ale nie musi być formą ostateczną.
2. Petycję podpisuje nie tylko francuskie środowisko polonijne, ale i środowiska polonijne w innych krajach, a także artyści, dziennikarze czy tłumacze mieszkający w Polsce.
Polskie Stowarzyszenie Autorów, Dziennikarzy i Tłumaczy jest placówką polską, kulturalną i jako takie ma za cel promocję i upowszechnianie polskiej kultury we Francji. Każdy, komu nie jest obojętny wizerunek Polski we współczenym świecie, a zwłaszcza szeroko rozumiany jej dorobek artystyczny, taką petycję podpisze. Jeśli sprawa przeszłaby bez echa, taki sam los mogłyby spotkać inne tego typu placówki.
Funkcja promocyjna (w tym promowanie kultury, nauki etc.) jest jedną z istotniejszych funkcji we współczesnych stosunkach międzynarodowych. Wyraża się m.in. się poprzez troskę o utrwalenie obecności kulturalnej za granicą.

Asia

Pozwolę sobie zacytować odpowiedź, jaka pojawiła się w "Naszej Klasie" po umieszczeniu namiarów na petycję na tamtejszych forach:

Piotr Moszyński; Poznań-Paryż napisał(a):Uhm, jesli można się wtrącić jako mieszkaniec Paryża... Trochę bym uważal z podpisywaniem tego listu otwartego zanim nie poznamy dokladnych zamierzeń wobec Instytutu Polskiego. Tak się sklada, że jakiś czas temu bralem udzial w spotkaniu z polskim ambasadorem w Paryżu, na którym m.in. mówil on o planach w tej sprawie. Nie wiem, jakie są ostateczne decyzje w tej kwestii - dlatego wypowiadam się z podwójną ostrożnością - ale to co uslyszalem wtedy, bylo oparte na dość rozsądnych argumentach. Streszczając w wielkim skrócie - modelem dla Paryża (i zdaje się nie tylko) mialyby się stać rozwiązania zastosowane z powodzeniem w Londynie. Tam przyjęto, że taka instytucja jak Instytut Polski nie ma za zadanie popularyzowania kultury polskiej wśród Polonii, tylko wśród obywateli kraju przyjmującego. Dlatego sprzedano jego siedzibę - gdzie dzialy się imprezy z przeważającym udzialem Polonusów (skądinąd godnych zainteresowania i poważania ze strony państwa polskiego, ale na innych polach i w inne sposoby). Za pieniądze uzyskane ze sprzedaży i oszczędzone na utrzymywaniu kamienicy w centrum Londynu zaczęto wychodzić z polskimi imprezami kulturalnymi "na miasto" - i podobno Brytyjczycy to kupują o wiele bardziej niż w ukladzie kiedy pozostawaliśmy zamknięci w swoich czterech ścianach. Zastrzegam się raz jeszcze, że nie znam ostatecznej formy decyzji dotyczących Paryża, ale jeśli to mialoby być coś takiego, to - z punktu widzenia interesu Polski - chyba warto spróbować? Więc osobiście wolalbym najpierw posluchać, o co chodzi, a dopiero potem ewentualnie krzyczeć, że to skandal. W Paryżu Instytut Polski też zajmuje kamienicę w śródmieściu, w bardzo drogiej dzielnicy, ok. 200 m od Avenue Montaigne, gdzie mieszkają same gwiazdy (m.in. Roman Polański) i szejkowie, a hotele i sklepy, to po prostu orgia luksusu (sam Instytut nie, oczywiście ;-)) ). A rezultaty tej lokalizacji w postaci obecności polskich osiągnięć kulturalnych w świadomości Francuzów można uznać za, powiedzmy, umiarkowane. Nie dziwię się więc, że ministerstwa w Warszawie stają przed leninowskim pytaniem "Co robić?" i szukają skuteczniejszych wyjść.

...