Żernicki herbu DryjaOd czasów Niesieckiego, który znał Żernickich herbu Dryja, Szeliga i Rola, doszli w herbarzach Żerniccy herbu Szreniawa, Tarnawa, Korybut i Ogończyk.
Co do tych ostatnich, to Żernickich herbu Ogończyk nie było, a ich obecność w herbarzach wynika z pewnej słynnej nadgorliwości w wynajdowaniu "nowej nieznanej szlachty" przez Wittyga. Tym razem Wittyg śledząc odciski pieczętne przy regestrach poborowych znalazł odcisk pieczęci Ogończyk przy Wojciechu Żernickim, tymczasem ten nie posiadając przy sobie własnej pieczęci heraldycznej, "pożyczył" ją właśnie od krewnych swojej żony - Włoszynowskich herbu Ogończyk, a sam natomiast pochodził niewątpliwie od Dryjów.
Jak się zatem już rzekło staropolskie herbarze znały Żernickich herbu Dryja, Szeliga i Rola. Ale informacji tam o nich jak na lekarstwo. Do najbardziej zbałamuconych i zaniedbanych należy genealogia Żernickich herbu Dryja. Więc najpierw o nich.
Żerniccy herbu Dryja mają za sobą odległe średniowieczne i senatorskie tradycje. I aczkolwiek nie należeli oni do rodzin możnowładczych, to jednak w XV wieku ich parantele miały sięgnąć wyjątkowo bardzo wysoko (Jakub Dębiński kasztelan krakowski, Maciej Mosiński wojewoda poznański, Sierpscy możnowładcza rodzina mazowiecko-płocka, a przez Sierpskich bardzo blisko z Oporowskimi, potem Filip Padniewski biskup krakowski). Sami jednak Żerniccy, oprócz najważniejszej postaci, Piotra Żernickiego kasztelana kaliskiego, pomimo tych doskonałych koligacji, stopniowo podupadali. Przyczyną tego stanu rzeczy była najpierw przedwczesna śmierć syna kasztelana, potem jego wnuka (nie mieli oni zatem specjalnie czasu ani możliwości wykorzystać potencjału tych znakomitych pokrewieństw, można by tu nawet powiedzieć w takim zwyczajnie życiowym skrócie, że Żernickim od 1445 do lat 1520 towarzyszy po prostu jakieś pechowe osierocenie), a potem znowuż przyszedł im nagle rozkwit w dzieciach, ale też wraz z nim niestety i niemożność utrzymania dawnego dziedzicznego majątku ziemskiego w jednym ręku. I w ten sposób dawne senatorskie tradycje zacierały się, mętniły, schodziły w pomrok historii. W XVI wieku miała się jeszcze wybić tylko jedna postać Andrzej Żernicki, przede wszystkim jako człowiek doskonale sobie radzący w ówczesnych zwyczajach zdobywania majątku na drodze handlu i obrotem własnością ziemską (w czym zresztą pomógł mu posażny ożenek). Ale już np. jego wnuk "zasłynął" jako zabijaka i "ciemny typ szlacheckiego awanturnika". Toteż staropolscy heraldycy mało o tej rodzinie wiedzieli.
W dodatku odtworzenie dziejów rej rodziny i jej genealogii jest bardzo trudne i zawiłe, ponieważ na terenie Wielkopolski w tym samym czasie równolegle żyli również liczni Żerniccy herbu Szreniawa, a i przywędrowali tutaj też Żerniccy z sieradzkiego. Z Żernik pisali się też Ciświccy. Tak więc pomimo swoich starań ciągle w tej genealogi pozostają mi niejasności, szczególnie - o dziwo! - dotyczące ostatnich (?) potomków tej rodziny. Przyjmuję bowiem, że ta rodzina wygasła pod koniec XVII wieku, albo na początku następnego, ale nie mam jednak co do tego pewności. Ostatni pewny żyjący ślad mam z 1683 roku (ale później pojawia się Wojciech Franciszek Żernicki zmarły w 1725, którego jednak zaliczam do tej rodziny z wieloma wątpliwościami)
Dlatego więc, widząc panujący bałagan i wielką niepewność kto i z jakich jest Żernickich, postanowiłem poświęcić Żernickim trochę więcej czasu i ułożyć to, co trzeba, aby było nam choć trochę jaśniej :)
Powinienem zacząć od Krystyna z Żernik i Andrzeja z Żernik występujących w drugiej połowie XIV wieku, ale tych mediewistycznych postaci jeszcze nie rozpoznałem za dobrze.
Wiem tylko że z Żernik od 1376 pisał się już
Krystyn z Żernik kasztelan zbąszyński 1376 - 1383. W 1376 poręcza za tegoż Krystyna, dłużnika Jaręty kanonika gnieźnieńskiego, niejaki Wojciech z Bożejewic i Obiecanowa! (a Obiecanowo potem należało do Żernickich!).
Więc zacznę od najważniejszej postaci w tej rodzinie, Piotra z Żernik kasztelana kaliskiego, od którego zresztą idą wszyscy późniejsi Żerniccy herbu Dryja. A zatem - można rzec, od ich protoplasty, choć też o nim zbyt wiele nie wiadomo (takie czasy, mało zachowanych źródeł)
Piotr Żernicki (zm. 1445) chorąży kaliski 1418-28 (choć piszą też że od 1411 ?), kasztelan kaliski 1428-45, dziedzic Żernik, dziedzic dóbr Karniszewo, Łopienno (dziedzic w Łopiennie już 1424), młynu Brzoza (? nie wiem o jaki młyn tu chodzi, ale musi być w kcyńskim, może młyn Brzoza w Słowikowie?); w 1420 świadkuje na sądach w Gnieźnie (* KDW, nr. 892 i 897, w tym akurat przypadku być może był w sądzie polubownym ze strony bożogrobowców gnieźnieńskich w ich sporze o bory koło Jezierzan i granice z Piśćcem, bo Dryjów łączyły z tym zakonem jakieś szczególne stosunki; ponadto świadkuje tam np. Mikołaj z Grzybowa burgrabia gnieźnieński i Jan Sobiejucha Modliszewski, skądinąd też Dryjczyk)(ponadto Piotr Żernicki wspólnie też występuje z Januszem Tuliszkowskim herbu Dryja kasztelanem kaliskim); w 1421 dokonuje w towarzystwie wielu prałatów kurii gnieźnieńskiej donacji gruntu w Gnieźnie, na którym ma być wzniesiony kościół św. Trójcy (albo plebania) (skądinąd dzięki tej donacji wiadomo, że już w 1421 nie żyli na pewno oboje rodzice Piotra, bo donacja ta zawierała klauzulę, aby co tydzień odprawiano modły za nieżyjących rodziców Piotra Żernickiego); w 1424 ma termin z Kiełczonem z Redcza (Redeckim); w 1427 ma jakąś sprawę ze Świętosławem Kępą z Małachowa i Janem ze Świniar, zresztą tego roku też w 1427 Piotr świadkuje na sądach w Gnieźnie właśnie Świętosławowi Kępie z Małachowa (* KDW, nr. 1138). W 1430 Piotr Żernicki kasztelan kaliski bierze udział w zjeździe w Jedlnej. W 1432 ma termin procesowy z Marcinem Wyrzyskim kasztelanem inowrocławskim. W 1434 na sądach w Poznaniu świadkuje Piotrowi Obrzyckiemu. W 1435 przywiesił pieczęć do przymierza pokojowego Polski z Zakonem Krzyżackim, które zawarto w Brześciu Kujawskim (* "Dzieje korony Polskiej" Bernard Wapowski 1847); w latach około 1435 wysyła towary drogą lądową przez Chojnice (* jest list Żernickiego do wielkiego mistrza Zakonu Krzyżackiego, o tej sprawie wzmiankują często książki poświęcone historii stosunków Polski z Zakonem np. "Zjednoczenie Pomorza Wschodniego z Polską" Marian Biskup 1959, "Kazimierz Jagiellończyk, zbiór studiów" Marian Biskup & Karol Górski 1987). W latach 1435-38 Piotr Żernicki miał być starostą kaliskim. Około 1440-42 toczy on proces z braćmi Janowskimi dziedzicami Janowego Młyna (Janowca). W 1443 sprzedaje na wyderkaf za 50 grz. 4,5 łany w Łopiennie Tomaszowi z Łopienna (co ciekawe tej dość skromnej transakcji, dokonanej w Poznaniu, świadkuje elita - Trojan z Łekna sędzia kaliski, Dobrogost Szamotulski kasztelan poznański i Jan Skierka z Sarbinowa miecznik kaliski), a w 1445 sprzedaje za 30 grz. 2 łany w Łopiennie (tym razem Piotrowi z Łopienna). W 1444 świadkuje w Poznaniu Wielisławowi z Jelitowa, gdy ten oprawia posag swojej żonie Annie (przy tego rodzaju oprawach zazwyczaj towarzyszą krewni!)
Jak widać Żernicki dziedziczył w Karniszewie, a ta wieś w gnieźnieńskiem, znajduje się na terenie osadnictwa Dryjów średniowiecznych, sąsiaduje wszak z Mileszynem (które należało być może najpierw do Nałęczów, ale już wkrótce do Dryjów); podobnie Łopienno to "rzut kamieniem" od Mileszyna, w drodze do Janowca (Janowego Młyna), natomiast Żerniki, Zrazim i Wełna oraz Latonino (Latonino obecnie zaginione, ale na pewno leżało gdzieś tam) stanowiły zwarty kompleks dóbr leżących już w powiecie kcyńskim (ale sasiadujących z Janowcem, Posługowem, Włoszanowem, wsią Żużoły, Tonowem, Skórkami), potem w lini na północ te dobra prowadziły prosto do sąsiedniego Obiecanowa, kolejnej wsi mającej być w rękach Żernickich; to Obiecanowo (do którego należało też dzisziejsze, ale póżniejszej metryki bliskie Chrzanowo) sąsiadowało z Dąbrową, Juncewem i Świątkowem. Koło Janowca leżały też Bielawy, gdzie siedzieli Bielawscy herbu Dryja.
Jeśli chodzi o Żerniki to istnieje doniesienie, że w rękach Żernickich znajdowały się one już od 1298. Koliduje to jednak z przekazami, że z Żernik pisali się wtedy Grzymalici jak np. "comes" Przecław z Żernik kasztelan gnieźnienski i jego syn Mroczko z Żernik 1311. Jeszcze w 1378 Wełna i Zrazim (tuz w siasiedztwie Żernik) należały do Grzymały - Mroczka, potem Zrazim w 1386, obciążony długiem u Żydów, jest własnością Jarosława i Wojciecha dziedziców Wełny (dlatego też o Janie z Żernik i Grzymałach pisze "Ród Grzymałów" Adam Szweda 2001)
Jan Żernicki kasztelan kaliski x 14(38)
MartaZapewne ta Marta była z Jarogniewic, Jarogniewska h. Szaszor-Orla ? Znamy ją tylko z tej jednej zapiski, kiedy to w 1438 w Poznaniu kasztelan Piotr Żernicki oprawia Marcie wiano, ale trzeba zauważyć, że tej oprawie posagu dokonanej Marcie przez męża świadkują wtedy sami Jarogniewscy! I zdaje się wszyscy oni byli bracia tj. Jerzy Jurga, Michał, Marcin i Wojciech Jarogniewscy! Wygląda więc na to, że byli oni bardzo bliskimi krewnymi Marty, a może nawet opiekunami? Współautor "Słownika historyczno-geograficznego", Stefan Chmielewski, zamieszcza genealogię średniowiecznych Jarogniewskich, lecz Marty żadnej tam nie notuje. Jak wiemy w Łopiennie w 1416 siedział niejaki Dziersław z Łopienna herbu Orla, krewny Jarogniewskich, więc te kontakty z Jarogniewskimi mogły być już od dawna po sąsiedzku, bo i Piotr z Żernik był dziedzicem części Łopienna)
Piotr z Żernik doczekał się biogramu w PSB, autorstwa Antoniego Gąsiorowskiego, który mu daje, oprócz córki Małgorzaty i syna Jana, również syna Andrzeja - takiego jednak syna Piotra nie było, choć owszem był tego imienia jego wnuk. I teraz uwaga - otóż pomyłki te i nieporozumienia wynikają z błędnego datowania ksiąg gnieźnieńskich wg Tek Dworzaczka, w których to wg źle przyjętej przez Dworzaczka datacji już niby w 1449 i 1452 występują bracia Jan, Andrzej i Piotr z Żernik, gdy tymczasem te występienia i przekazy odnoszą się do wnuków kasztelana Piotra z Żernik i są o wiele późniejsze i odnoszą się do lat po 1473, a przed 1486. Stawia to pod dużym znakiem zapytania datacje na lata 1449-1452 pozostałych zapisek umieszczonych w Tekach Dworzaczka! A chodzi tu o księgę grodzką lub ziemską gnieźnieńską rzekomo z lat 1449-1452, które Dworzaczek umieścił w swoich tekach pod nr 7 ksiąg grodzkich i ziemskich gnieźnienskich, a zapisek tych jest aż 326, od nr 1723 do nr 2049 !!! Trzeba się zatem tym zapiskom dokładnie przyjrzeć, bo coś tam nie gra! (a że na pewno jest zła datacja, to jeszcze jest taki dowód, że występuje tam Mikołaj Janowski jako w 1449 kasztelan śremski, gdy tymczasem ten Mikołaj został kasztelanem dopiero w 1462). Niestety, tej błędnej datacji ksiąg gnieźnieński uporczywie trzymał się Dworzaczek tworząc "Monografie", co zaprowadziło go do wielu błędów i sprzeczności.
Kolejnego domniemanego przez Gąsiorowskiego syna Piotra - Mikołaja studenta Uniwersytetu w Krakowie w 1422 też trzeba raczej odrzucić z uwagi na to, że dzieci Piotra z Żernik urodziły się o wiele później, bo dopiero około 1430 roku
Dziećmi Piotra Żernickiego kasztelana kaliskiego i zapewne Marty byli: --->
--- A)
Małgorzata Żernicka (zm. 1451/78) x 1445/51
Jakub Kot Odrowąż - Dębiński (ok. 1427 - 1490) podczaszy krakowski 1448-60, cześnik koronny 1457-62, kasztelan małagoski 1459-60, podskarbi koronny 1460-68, kanclerz wielki koronny 1469-73, wojewoda sandomierski 1473-78 i kasztelan krakowski 1478-90, starosta biecki, sądecki, sandomierski, przedecki, oświęcimski, żywiecki, barwałdzki i krakowski, dziedzic dóbr Biadoliny oraz przede wszystkim dziedzic Dębna, gdzie funduje i wznosi nowy kościół, konsekrowany pod wezwaniem św. Małgorzaty (właśnie na pamiątkę imienia swojej pierwszej żony) (Jakub Kot Dębiński oprawia swojej żonie Małgorzacie Żernickiej wiano w 1451 i najpewniej dlatego właśnie tego roku, że akurat tego roku Małgorzata rodzi mu na świat córkę Annę; przyjmuje się jednak, że do tego mariażu Małgorzaty z Dębińskim doszło jeszcze za życia jej ojca Piotra Żernickiego kasztelana kaliskiego; ale trzeba dodać że sam Dębiński nie pochodził ze "znacznej" rodziny, a jego wielka kariera rozwinęła się dopiero później, trudno więc powiedzieć jaki by cel miał przyświecać kasztelanowi Piotrowi z Żernik, żeby swoją córkę przeznaczać daleko do Małopolski w dom wtedy raczej mało znaczący, myślę więc że do tego ślubu doszło, gdy Małgorzata była już osierocona. Całkiem możliwe że za tym związkiem kryje się romantyczna historia, zapał młodych serc, uczucie, które przecież potem każe kanclerzowi Dębińskiemu upamiętnić imię Małgorzata w podwezwaniu nowo zbudowanego kościoła w Dębnie) (później kanclerz Jakub Kot Dębiński po owdowieniu poślubił w 1479 Agnieszkę z Bnina kasztelankę lędzką wdowę po Janie Kobylańskim stolniku krakowskim) (Jakub Kot Dębinski kasztelan krakowski pozostawił z Małgorzatą Żernicką jedyną córkę Annę Dembińską, która zmarła w bardzo młodym wieku przed 1467, ale jeszcze zdążyła ona zostać na bardzo krótko żoną Macieja z Bnina Moszyńskiego krajczego koronnego 1466-75, wojewody kaliskiego 1475-77 i wojewody poznańskiego 1477-92, a której córka Barbara Mosińska poszła potem za Andrzejem Kmitą i stąd już dalejże idąca krew w Ligęzów i Stadnickich. Przy czym a propos tej Anny Dembińskiej to dysponujemy o niej tylko jedną wzmianką i to pośmiertną z 1489, pochodzącą od jej córki, że w ogóle była i istniała taka żona wojewody Macieja Mosińskiego !!!)
--- B)
Jan Żernicki (ur. 1438/42 - zm. 1473/74) tenutariusz (starosta) ujski 1463; dz. Karniszewa w 1462 i 1469 (połowę Karniszewa w w 1462 wyderkafował Marcinowi Rakowskiemu, który nie żył już w 1466; drugą połowę Karniszewa ma w 1469 Dziersław Skierka z Sarbinowa; Karniszewo Żernicki ostatecznie sprzedał za 1600 złp w 1471/73 braciom Palędzkim) i dóbr Wełna, w 1469 wezwany przez Świętosława z Dziatkowic do uiszczenia 20 grzywien; z uwagi na wątpliwe datowanie ksiąg gnieźnieńskich niby z 1449 trzeba na późniejsze lata datować jego proces z Anną wdową po Wojciechu Bielawskim i jej synami, a nawet może ten proces toczyć nie on, lecz jego syn, też Jan (Bielawscy byli herby Dryja, tak więc mamy tu na pewno spór "rodzinny"). W 1469 Jana Żernickiego pozywa Mikołaj Piętka z Grzybowa. Jan Żernicki był dziedzicem połowy miasta Żerniki (z dworem, folwarkiem i młynem), Latonino, Wełna z folwarkiem i młynem Zrazim, Obiecanowo, Łopienno 1471; w 1471 zapisuje 120 zł węg. (Maciejowi z Bnina Mosińskiemu krajczemu koronnemu, swojemu powinowatemu);
Jan Żernicki, kasztelanic kaliski, x (przed rokiem 1460)
Zuzanna z Zakrzewa Sierpska h. Prawdzic kanclerzanka płocka (zm. 1482/86) (córka Andrzeja z Zakrzewa Sierpskiego kanclerza płockiego 14(37)-1470, dziedzica w Sierpcu, Śniedzanowie, Kisielewie, Okalewie, Płocicznie i Zakrzewie, oraz zdaje się Małgorzaty z Worowic. Pochodziła zatem ta Zuzanna z możnowładczej wtedy rodziny mazowieckiej. Siostry Zuzanny, jedna Katarzyna z Zakrzewa Sierpska x 14(73) Mikołaj Oporowski kasztelan kruszwicki i druga Małgorzata Sierpska x 14(73) Szczepan Szczycieński kasztelan płocki). Zuzanna Żernicka w 1470 sprzedaje swój posag zabezpieczony na połowie Sierpca, Kisielewa, Śniedzanowa i Okalewa oraz części Wielkich i Małych Włók w płockim swojemu bratu stryjecznemu Andrzejowi z Gulczewa Sierpskiemu podkomorzemu płockiemu i w 1471 kwituje go z tego zadośćuczynienia, o czym Metryki Koronne; w 1471 mąż zapisuje jej 1000 kop posagu; w 1473 od swojej siostry Małgorzaty ze Szczytna kasztelanowej płockiej bierze w zastaw części w dobrach Zakrzewo Większe i Mniejsze. Zuzanna ma razem z synami Andrzejem, Piotrem i Janem sprawę z Wojciechem Nadborem około 1472/74 -->
------ I) ? córka
NN x ok. 1474
Wincenty Nadbor h. Nowina (niewątpliwie Wincenty Nadbor poślubił pannę z domu pieczętująca się herbem Dryja, czego dowodzi późniejszy wywód przodków jego wnuka Andrzeja Nadbora kanonika poznańskiego złożony przy instalacji na kanonię w 1536, ale nic więcej o niej nie wiemy, ani nie znamy jej imienia ani filiacji, ale o tym że pochodziła ona właśnie Żernickich sugerują jakieś kontakty i zdaje się wzajemne rozliczenia, być może posagowe, Nadbora z Zuzanną i jej synami Żernickimi, około 1474 roku po śmierci Jana Żernickiego; ponadto syn tegoż Wincentego i Dryjanki Mikołaj był już żonaty co najmniej od 1495 roku, a więc związek małżeński Wincentego Nadbora z Dryjanką został zawiązany przed 1479, co by tu pasowało w sensie pokoleniowym; a w dodatku w 1529 Mikołaj Nadbor kupuje części w Obiecanowie od braci Żernickich! co więcej kupuje 3 lany osiadłe, a zaraz potem sprzedaje 6 łanów, 3 osiadłe i 3 puste, i może to znaczyć, że właśnie jakąś pustą 3-łanową część Obiecanowa dziedziczył po matce Żernickiej)
------ II)
Małgorzata Żernicka (zm. 1492/1515) x 1489
Wojciech Dziadkowski h. Godziemba (zm. 15(23)) dz. Dziatkowa i Wiewiórczyna w gnieźn. 1475 (znajdowały się one niedaleko Żernik); Małgorzata w źródłach występuje tylko 2 razy, w 1489 kiedy to (jako córka Jan z "Sernik i Zakrzewa" i już jako żona Wojciecha z Dziadkowa) kwituje brata swojego Jana Żernickiego z zadośćuczynienia za swoje części (macierzyste) w Zakrzewie Większym i mniejszym w płockim; oraz drugi raz w 1492 kiedy to jej mąż Wojciech Dziatkowski oprawia jej posag i wiano w wysokości 350 zł. węg. Ponadto Wojciech Dziatkowski w 1506 asystuje jako wuj braciom Janowi, Wawrzyńcowi i Marcinowi Żernickim; Małgorzata zmarła przed 1516 rokiem, wtedy bowiem Wojciech Dziatkowski ma już druga żonę Katarzynę (ps. przyjmuję że Dziatkowscy byli herbu Godziemba, acz Adam Szweda, historyk i genealog, Dziatkowskich zalicza do Grzymałów)
------ III)
Piotr Żernicki (zm. 1482/85), występuje od 1475; Piotr wraz z braćmi Andrzejem i Janem toczy jakieś procesy (wg błędnych dat w TD w 1449 i 1452, ale na pewno po 1469) i w 1474 z synami Mikołaja Piętki z Grzybowa (z którym to Mikołajem toczył już proces w 1469 ich ojciec Jan Żernicki, wygląda więc na to, ze proces ten synowie Jan Żernickiego "odziedziczyli"); a w 1449? toczą proces z Janem Nowomiejskim (do tych procesów trzeba będzie powrócić, bo wymagają analizy, czy nie kryją się za nim aby procesy rodzinne? W Janie Nowomiejskim można widzieć Jana z Sobótki, Brudzewa i Nowego Miasta, z którego się zaczął pisać odkąd ożenił się około 1452 z jego współdziedziczką Martą, córką Bartosza Borek Gostyńskiego z Nowego Miasta. Może to być jednak i bardziej tu mi pasuje "rodzinnie" Jan z Łubowa ożeniony od około 1463 z Małgorzatą wdową po Januszu Gostyńskim z Nowego Miasta, co może być bardzo ciekawym tropem zważywszy, że w 1506 roku młodzi bracia Żerniccy, synowie Jana, występują w towarzystwie "stryja" Macieja z Łubowa, synem tegoż Jana z Łubowa i Nowego Miasta. Zresztą Łubowscy to Dryjowie! Jest to bardzo ważny trop dla konstrukcji genealogicznej Żernickich! Przy tej okazji data tego procesu na 1449 jest źle odczytana w TD, jeśli za "Janem Nowomiejskim" kryje się Jan z Łubowa to mamy tu czasy dopiero po 1463, a przed 1481, ale myślę że chodzi o czasy około 1474, bo taki proces mógł dotyczyć rozliczeń wdowy i młodych synów Żernickich po śmierci ich ojca Jana; zresztą Jan z Łubowa mógł być ich współopiekunem, bo jego syna Macieja z Łubowa potem w 1506 roku Żerniccy nazywają "stryjem"; mamy tu zatem jakieś pokrewieństwo z Łubowskimi, ale trudno mi teraz powiedzieć, czy bliższe, czy dalsze "klejnotne"? Genealogicznie to wygląda tak, że Maciej z Łubowa, ten "stryj" Żernickich z 1506, to niewątpliwie syn Jana z Łubowa miecznika kaliskiego 1480-1483/1486 i Małgorzaty Suchorzewskiej wdowy po Januszu Borek Gostyńskim z Nowego Miasta, ale czyim był wnukiem to już domysły, mnie się on widzi wnukiem Macieja ze Szczytnik h. Dryja.
Ale jeśli chodzi o ten proces z Nowomiejskim, to bardziej skomplikowana rzecz, bo ten jednak proces z Nowomiejskim mogli toczyć Jan i Piotr z Żernik i Kretkowa, a to zupełnie inna rodzina!!!
(Również proces z Piętkami Grzybowskimi mógł być natury "rodzinnej", Piętkowie bowiem to ongiś dziedzice Łubowa)
------ III)
Andrzej Żernicki (zm. 14(86)); w 1474 występuje jak wyżej z bratem Piotrem i Janem, a także matką Zuzanną w procesach Żernickich z Piętkami Grzybowskimi i Nowomiejskimi ). W 1484 Andrzej Żernicki kwituje Palędzkich jeszcze z zaległych 100 zł za sprzedaż Karniszewa; w 1485 on i jego brat Jan ma termin z Maciejem Redeckim (po śmierci swego brata Piotra i matki Zuzanny). Występuje jeszcze w 1486 gdy przeprowadził podział z bratem. po tym podziale juz go nie widać (* mam taką myśl, czy nie dostał on czasem w spadku jakiś dziedzictw po matce na Mazowszu w płockim i się tam nie przeniósł?)
------ IV)
Jan Żernicki (zm. 1495/1506) już w 1474 ma razem z braćmi jakąś sprawę z Maciejem z Bnina Mosińskim krajczym koronnym, późniejszym wojewodą poznańskim, który był ich powinowatym (żona Macieja była wnuczką Żernickiej kasztelanki kaliskiej), więc są to sprawy rodzinne, może Maciej był ich opiekunem? W 1476 i dalej potem w 1495 Jan Żernicki jest właścicielem dóbr "Skrzypice" (Szczepice) (ale nie jestem pewien czy ten?). Po działach z bratem Andrzejem w 1486 Jan Żernicki został dziedzicem miasta Żerniki ("gdzie sam rezyduje"), połowy dóbr Obiecanowo, Latonino, poł. młyna wodnego Zrazim, poł. Łopienno i Wełna. Tenże Jan z Żernik (i Zakrzewa) nabywa w 1489 za 100 fl. węg. prawo bliższości do obu wsi Zakrzewo w płockim po śmierci swojego dziadka Andrzeja z Zakrzewa kanclerza płockiego (od Mikołaja z Dobrzykowa kasztelana płockiego) (jest to jak widać echo jego mazowieckich koligacji, być może wtedy trzymał zastawione jeszcze jemu ojcu części w Zakrzewie?). Około 1492 roku płaci karę ("winę") 3 grzywny Maciejowi z Bnina Moszyńskiemu krajczemu królewskiemu. W 1492 i 1493 ma proces z Redeckimi. W 1491 wyderkafuje za 200 złp rzekę Wełnę (od granic Tonowa do granic Włoszanowa) i połowę młyna Zrazim, a 1493 wyderkafuje za 405 zł połowę miasta Żerniki i pustkę Latonino Piotrowi Świątkowskimu, a w 1493 wyd. dobra Wełna Wawrzyńcowi Strzeleckiemu.
Jan Żernicki x 14(76) Małgorzata NN (zm. 14(95)) (dostała w 1486 zapis 300 zł węg. posagu) (? córka Piotra Grylewskiego ? a może ta Małgorzata pochodziła spoza Wielkopolski, np. z ziemi gostyńskiej) -->
------------ 1)
Małgorzata Żernicka (ur. ok. 1490 - zm. 15(29)) x 1506
[i]Wojciech Padniewski h. Nowina[/i] (zm. 15(37)) -> genealogię Padniewskich podaje ładnie Dworzaczek w "Monografiach", więc nic dodać nic ująć, trzeba tu jednak choć wspomnieć, że jej synem był Filip Padniewski (zm. 1572) wybitny mąż stanu za króla Zygmunta Augusta, podkanclerzy koronny 1559, biskup przemyski 1559-60 i biskup krakowski 1560-72; Filip Padniewski raczej zawdzięczał wielką karierę samemu sobie niż rodzinie, najpierw szczęśliwie dostał się pod skrzydła podkanclerzego Tomickiego, a następnie pracował w kancelarii królewskiej w 1537, a w 1538 został kanonikiem poznańskim i już dalej jego kariera sie potoczyła; jeden z jego bratanków, Marcin Padniewski, za poparciem stryja biskupa, został kanonikiem krakowskim i instalując się w 1567 roku na kanonię podał w swoim wywodzie babkę Małgorzatę Żernicką herbu Dryja. Paprocki, wybitny heraldyk tamtych czasów, udostojnił jednak nieco genealogię biskupa Filipa Padniewskiego, pisząc, że jego matka, Małgorzata Żernicka, była córką kasztelana kaliskiego. W istocie jednak była jego prawnuczką. Może zresztą senatorsko-genealogicznie "udostojnił się" już sam biskup Padniewski, a może jego sukcesorzy, i tak to to doszło do Paprockiego.
Małgorzata z Żernickich Padniewska w 1529 ma prawo bliższości po swojej zmarłej ciotce rodzonej Załuskowskiej (!) we wsiach Załuskowo i "Scheliwy" w powiecie gostyńskim, a prawo do odsprzedaje Mikołajowi Piwo (i jest to ciekawy trop genealogiczny)
------------- 2)
Wawrzyniec Żernicki (zm. 1522/31) występuje z braćmi w 1506 i 1514 (jeszcze raz tutaj zaznaczę, że właśnie on i jego bracia w 1506 występują w towarzystwie swojego "stryja" Macieja z Łubowa) (ps. zwraca tu uwagę nietypowe imię u Żernickich "Wawrzyniec", które mógł "odziedziczyć" po rodzinie ze strony matki)
------------- 3)
Marcin Żenicki --> idzie stąd linia, o nich niżej
------------- 4)
Jan Żernicki --> linia od niego niżej
cdn
Ostatnio edytowano 14 sty 2011, 19:49 przez
RomanK, łącznie edytowano 1 raz