Kartoteki ewidencji miasta Poznania są niesamowitym miejscem, pozwalającym dotrzeć do wielu informacji na temat pobytu w tym mieście wielu znanych osób lub potwierdzić mało znane zdarzenia.
Część ciekawych informacji zebrana jest na stronie Archiwum Państwowego w Poznaniu:
http://poznan.ap.gov.pl/edukacja-2/znani/Inne - czekają jeszcze na odkrycie.
Co ciekawe. Poznański epizod z życia Stanisława Przybyszewskiego jest raczej mało znany. Co ciekawe... do Poznania trafiła również jego córka Stanisława i właśnie tu poznała swojego przyszłego męża Jana Panieńskiego.
Stanisław Przybyszewski, znany literat i skandalista po zakończeniu I wojny został współpracownikiem poznańskiego czasopisma Zdrój. Po wojnie na krótko zamieszkał w Pradze, następnie w Krakowie i w Poznaniu. W latach 1919-1920 mieszkał w Poznaniu, w gmachu Dyrekcji Poczty, gdzie m.in. tłumaczył pruskie dokumenty pocztowe i sporządzał opracowania urzędowe [Wiki] Co ciekawe - Przybyszewski zamieszkał w Poznaniu wraz ze swoją kolejną żoną Jadwigą Gąsowską, nota bene byłą żoną Jana Kasprowicza. Jadwiga w atmosferze skandalu uciekła od Kasprowiacza. Jeśli dobrze odczytuję kartę meldunkową mieszkali w rzeczywistości przy Nowej Ogrodowej (chyba 11), a później, na ulicy... Kasprowicza (?), Św. Marcinie i.... Wymykowie 9 (czyli Pocztowej? obecnie Janiny Lewandowskiej)
W 1920 roku do Poznania przybyła też córka Przybyszewskiego z jego pozamałżeńskiego związku z malarką Anielą Pająkówną - Stanisława.
w 1920 zdała egzamin dojrzałości w IV Gimnazjum Realnym w Krakowie. Po maturze przeniosła się do Poznania, gdzie od ponad roku przebywał jej ojciec z drugą żoną Jadwigą primo voto Kasprowiczową.
W Poznaniu otrzymała posadę na poczcie, wkrótce jednak z niej zrezygnowała, niezadowolona z mechanicznego charakteru swojej pracy. Rozpoczęła studia muzyczne w poznańskim konserwatorium. W następnym roku zapisała się na poznański uniwersytet, gdzie przez jeden trymestr uczęszczała na wykłady na wydziale filologicznym. Samodzielnie studiowała ekonomię, psychologię i podstawy nauk socjologicznych. W tym czasie zarabiała jako nauczycielka. W 1922 debiutowała w XIV tomie poznańskiego "Zdroju" przekładem prozy poetyckiej Marcela Lenoira pt. Myśli o malarstwie.
W 1922 przeniosła się do Warszawy. W 1923 poślubiła malarza Jana Panieńskiego poznanego podczas pobytu w Poznaniu. Natychmiast potem oboje wyjechali do Gdańska, gdzie Panieński był nauczycielem rysunków w Gimnazjum Polskim. -Wiki
karta teściów Stanisławy i jej przyszłego męża Jana Panieńskiego: